Zatrzymaj
się, usiądź na tym cholernym skrawku dachu, 50 metrów nad gruntem.. swobodnie. Czujesz ten lekki wiatr? Czujesz jak oplata całą Twoją twarz, bawi się Twoimi
włosami, głaszcze ramiona i wplata w dłonie, jest Ci tak bliski.. Jeden mały
krok i oddasz mu się cała, będzie mógł przez najbliższe kilka ostatnich sekund
Twojego życia mieć Cię całą. Z uśmiechem na twarzy zrobisz to, zaufasz mu,
pochłonie Cię bezpieczny lot a on będzie Cię niósł w swych ramionach, do końca. Czy czujesz tą wolność? Oddajesz mu całą swoją duszę, życie i ciało.. a mimo to
nigdy nie poczujesz się bardziej wolna niż wtedy. Zapragniesz być ptakiem,
który już zawsze będzie mógł odczuwać to co Ty teraz. Krawędź dachu, na której
to wiatr flirtował z Tobą, subtelnie.. nagle staje się odległa. Wyciągasz dłoń,
On natychmiast reaguje.. czujesz go, choć nie widzisz. Całe uczucie zamknięte w
kojącym, chłodnym dotyku. Już nie słuchasz, nie patrzysz.. Twoje zmysły gasną,
pozostaje wyłącznie dotyk, do końca. Tańczysz z nim, unosi Cię lekko swoją
władczą siłą.. śmiejesz się. Okala każdy milimetr Twojego ciała. Nagle wszystko
się kończy, On wypuszcza Cię z ramion, zabiera cały dotyk, zabiera radość,
lekkość, subtelność, odbiera Ci miłość, serce, ciało i życie. Giniesz.. Oczami
duszy widzisz swoje skruszone dłonie, stęsknione za jego dotykiem.. płaczęce
krwią, całe Twoje ciało płacze krwią. Uczucie trwające ułamki sekund prysnęło
jak bańka mydlana. Jednak budzisz się, łapiesz oddech.. to już inne powietrze,
nie pochodzi z tego świata. Odpływasz zostawiając zniszczoną od środka i na
zewnątrz powłokę, uwalniasz się. Wiesz, że już nigdy nie odzyskasz siebie, nie
odzyskasz serca, nie odzyskasz tego szczęścia.. pozostaje Ci tylko dusza. I
nagle zdajesz sobie sprawę, że jednak już nie żyjesz. Nie widzisz żadnych oznak
istnienia w sobie, krew nie płynie, oczy nie płaczą, usta nie mówią. Wszystko w
tobie jest takie puste, nie masz niczego, co mogłoby poświadczyć o tym, że
jednak kiedyś obudzisz się z tej śpiączki i znów wrócisz, i będziesz znów tym
samym człowiekiem. Leżysz tak, bez oznak życia i nie możesz odejść. Nie możesz
żyć i nie możesz umrzeć, cóż za ironia. W twoim życiu jest tyle śmierci,a w
twojej śmierci tyle życia. I błąkasz się gdzieś bez celu, bez duszy, bez ciała.
Jesteś niczym drobny okruch,pozbawiony nadziei. Ty nie żyjesz, przecież to
wiesz. Wiesz, że nie można żyć, kiedy serce umarło, wiesz, że dusza nie może
żyć w martwym ciele, wiesz, że dusza umiera. Jesteś trupem, który żyje i
choruje na śmierć.
~unwritten.
